سوئیچ‌ها با اتصال همه دستگاه‌ها از جمله رایانه‌ها، چاپگرها و سرورها در یک شبکه تجاری کوچک، به اشتراک گذاری منابع را آسان می‌کنند. به لطف سوئیچ، این دستگاه‌های متصل می‌توانند اطلاعات را به اشتراک بگذارند و بدون در نظر گرفتن مکان آنها در ساختمان یا محوطه دانشگاه با یکدیگر تبادل داده کنند.
روترها مسیرهایی را برای بسته‌های داده انتخاب می‌کنند تا از شبکه عبور کرده و به مقصد برسند. روترها این کار را با اتصال به شبکه‌های مختلف و انتقال داده‌ها از شبکه به شبکه‌ای دیگر انجام می‌دهند و شامل LANها، شبکه‌های گسترده (WAN) یا سیستم‌های خودمختار، که شبکه‌های بزرگی هستند که اینترنت را تشکیل می‌دهند.
در عمل، این بدان معناست که روترها برای اتصال به اینترنت ضروری هستند، در حالی که سوئیچ‌ها فقط برای اتصال دستگاه‌ها استفاده می‌شوند. خانه‌ها و دفاتر کوچک برای دسترسی به اینترنت نیاز به روتر دارند، اما اکثر آنها نیازی به سوئیچ شبکه ندارند، مگر اینکه به مقدار زیادی پورت اترنت نیاز داشته باشند. با این حال، دفاتر، شبکه‌ها و مراکز داده بزرگ با ده‌ها یا صدها رایانه معمولاً به سوئیچ نیاز دارند. اترنت یک پروتکل لایه 2 برای ارسال داده بین دستگاه‌ها است. بر خلاف WiFi، اترنت نیاز به اتصال فیزیکی از طریق کابل اترنت دارد.
تفاوت سوئیچ لایه 2 با سوئیچ لایه 3
سوئیچ‌های شبکه می‌توانند در لایه OSI 2 (لایه پیوند داده) یا لایه 3 (لایه شبکه) عمل کنند. لایه 2 داده‌ها را بر اساس آدرس MAC مقصد تغییر می‌دهد، در حالی که لایه 3 بر اساس آدرس IP مقصد داده‌ها را تغییر می‌دهد. با این حال، اکثر سوئیچ‌ها سوئیچ‌های لایه 2 هستند. سوئیچ‌های لایه 2 اغلب با استفاده از کابل‌های اترنت به دستگاه‌های موجود در شبکه خود متصل می‌شوند. کابل‌های اترنت کابل‌های فیزیکی هستند که از طریق پورت‌های اترنت به دستگاه‌ها متصل می‌شوند.
تفاوت بین آدرس MAC و آدرس IP چیست؟
سوئیچ‌های شبکه به آدرس MAC اشاره می‌کنند تا ترافیک اینترنت را به دستگاه‌های مناسب ارسال کنند، نه آدرس‌های IP.
هر دستگاهی که به اینترنت متصل می‌شود دارای آدرس IP است. آدرس IP مجموعه ای از نویسه‌های الفبایی است، مانند 192.0.2.255 یا 2001: 0db8: 85a3: 0000: 0000: 8a2e: 0370: 7334. آدرس‌های IP مانند یک آدرس پستی عمل می‌کنند و باعث می‌شود ارتباطات اینترنتی هدایت شده به آن آدرس به آن دستگاه برسد. آدرس‌های IP اغلب تغییر می‌کنند: از آنجا که تعداد محدودی آدرس IPv4 وجود دارد، معمولاً هنگامی که اتصال جدیدی با یک شبکه ایجاد می‌شود، دستگاه‌های جدید به آنها آدرس جدید داده می‌شود.
آدرس‌های IP در لایه 3 استفاده می‌شود، به این معنی که رایانه‌ها و دستگاه‌های سراسر اینترنت از آدرس‌های IP برای ارسال و دریافت داده‌ها، صرف نظر از اینکه به کدام شبکه متصل هستند، استفاده می‌کنند. همه بسته‌های IP آدرس IP مقصد و مقصد خود را در سرصفحه خود قرار می‌دهند، همانطور که یک نامه دارای آدرس مقصد و آدرس بازگشت است.
در مقابل، آدرس MAC یک شناسه دائمی برای هر قطعه سخت‌افزار است و تا حدودی مانند یک شماره سریال می‌ماند. برخلاف آدرس‌های IP، آدرس‌های MAC تغییر نمی‌کنند. آدرس‌های MAC در لایه 2 استفاده می‌شود، نه لایه 3 – این بدان معناست که در سرفصل‌های بسته IP وجود ندارد. به عبارت دیگر، آدرس‌های MAC بخشی از ترافیک اینترنت نیستند. آنها فقط در یک شبکه معین استفاده می‌شوند.
هنوز حساب کاربری ندارید؟
ایجاد حساب کاربری
